Rita

< terug naar overzicht

Juli 2004. Op bezoek bij vrienden wordt mijn man onwel en valt op de tafel. Hij heeft alle kenmerken van een beroerte: kan niet spreken en zijn bewegingen zijn ongecoördineerd. De bijgeroepen huisarts verwijst ons naar de spoedgevallen. Daar wacht een neuroloog ons op maar bij verder onderzoek blijkt mijn man ook een zeer ernstig hartinfarct te hebben. Hij wordt naar hartbewaking overgebracht. De volgende dagen volgen tal van onderzoeken zowel hersenscan als hartcatherisatie. Na 10 dagen mag hij naar huis, in afwachting van de operatie aan zijn hart: hij heeft 3 overbruggingen nodig.
 

Hoe verliep de informatieverlening in het ziekenhuis?
 

Vermits hij op cardiologie ligt en niet op neurologie krijgt hij amper 1x bezoek van de logopediste. Hoewel zijn mond nog wat verlamd is kan hij terug spreken en er wordt geconcludeerd dat het allemaal wel meevalt. Ook de neuroloog zegt dat hij een wonderbaarlijk herstel meemaakt gezien de hersenschade die op de NMR scan te zien is. Er wordt verder niets gedaan, geen testen om te zien of hij nog kan schrijven, begrijpend lezen of iets onthouden. De medicatie die hij krijgt voor zijn hart: bloedverdunners en cholesterolverlagers verminderen natuurlijk ook de kans op een nieuw CVA.

Hoe verliep de revalidatie?

Door zijn CVA wordt zijn hartoperatie 3 maand uitgesteld. De hele zomer is hij thuis, kan weinig of niets doen. Zichzelf verzorgen lukt en een wandelingetje van amper 100 meter is het maximum. Omdat hij niet gaat werken en veel rust valt niet meteen op dat hij nog amper kan lezen en schrijven en zijn coördinatie nog erg gestoord is. Pas na zijn hartoperatie in oktober waarvan hij goed herstelt merkt hij bij de kine-oefeningen dat hij bijvoorbeeld niet op één been kan staan en dat hij opnieuw moet leren fietsen, wat uiteindelijk lukt. Na 3 maand besluit de cardioloog dat hij weer kan gaan werken. Dan komen de neurologische problemen op de voorgrond. Hij geeft les in het hoger onderwijs en dat lukt niet. Hij kan geen nieuwe informatie opnemen: zijn korte termijngeheugen is ernstig aangetast. Hij vindt de juiste woorden niet, weet soms nauwelijks in welke klas hij staat. We gaan terug naar de neuroloog (een andere) die na de beschrijving van zijn probleem en het zien van de scans besluit om hem onmiddellijk met ziekteverlof te sturen. Het is dan februari en in april start hij met logopedie. Dit gedurende 2 jaar. Het is vaak confronterend en frustrerend maar hij legt zich niet neer bij de situatie en oefent en probeert zoveel mogelijk terug te leren. Hij werkt veel op de computer: die volgt jouw tempo, wat met televisie niet het geval is. Nog steeds kan hij geen film volgen, de ondertitels lezen lukt ook niet, het gaat allemaal te snel. Krantenartikels lezen gaat maar een boek is moeilijk: na 30 bladzijden is hij de draad van het verhaal kwijt of loopt hij verloren in het aantal personages. Maar hij boekt nog steeds vooruitgang, is nu gestart met een cursus internet in volwassenenonderwijs.

Welke tips heb je voor andere familieleden?

Het is altijd schipperen tussen helpen en zelf laten proberen. Sommige dingen gaan echt niet meer en die taken moet je overnemen. In andere dingen moet je hem aanmoedigen. Paperassen van betalingen, ziekenfonds, pensioen, afspraken in het ziekenhuis, daar moet je als partner voor zorgen. Je moet aanvaarden dat hij dingen vergeet en dat alles zo vlug niet meer gaat. Dat hij op een feestje ineens doodmoe is en naar huis wil bijvoorbeeld of dat hij na 5 minuten iets vergeten is wat je gezegd hebt. Kleine trucs kunnen helpen: alles noteren op de kalender, alles op dezelfde plaats terugleggen, boekje en pen bij de telefoon leggen. Korte duidelijke boodschappen geven en niet te veel informatie ineens.

Hoe zie je de toekomst?

Na 4 jaar heeft mijn man min of meer aanvaard dat het niet meer wordt als vroeger. De woede en frustratie van in het begin zijn geluwd en we maken er het beste van. We genieten van alles wat we nog wel kunnen: wandelen, fietsen, tuinieren, eens op reis gaan, voor de kleinkinderen zorgen. Ook het contact met lotgenoten in de verschillende zelfhulpgroepen is waardevol, het leert je je eigen problemen relativeren. Bovendien zijn de bijeenkomsten leerrijk en aangenaam, je bouwt een nieuwe vriendenkring op.

< terug naar overzicht

Deze website was een project van de Arteveldehogeschool

(Bachelorproef van Sofie Van Ranst, promotor Frank Paemeleire )

en de Vereniging Afasie VZW (promotor Lieve Vercruysse)

contact via levenmetafasie@gmail.com - startpagina: www.levenmetafasie.be