Gilbert

< terug naar overzicht

Mijn vrouw kreeg op 52-jarige ouderdom in December 2003 een CVA. Zij kon niets meer zeggen, kon niet meer redeneren en was verlamd aan de rechterzijde. Na drie maanden moest ze de kliniek verlaten zonder veel logopedie te hebben gevolgd. Ze leefde verder in een rolstoel. Iedere werkdag moest ze terug naar de kliniek voor kinesitherapie en thuis volgde ze iedere week 4 maal logopedie (1/2 uur). Hulp kreeg ze alleen van mij (84 jaar). Geen familie, geen vrienden. Toch ging het iedere dag wat beter. Zij probeerde als hobby te schilderen, handwerk te doen maar daarvoor scheen ze niet gemotiveerd. Alleen televisiekijken interesseerde haar. Ze wordt dag en nacht verzorgd door mij. Twee jaar geleden constateerde ik dat haar eigenlijke hobby was met mensen te spreken. Sindsdien gaan wij iedere middag koffie drinken op een terras en eenmaal per week naar een restaurant. Daar ontmoet ze mensen met wie ze onmiddellijk een gesprek aangaat. Ik vertel enkele details over haar ziekte en zeer verwonderlijk gaan die personen met ons in gesprek wat soms een uur duurt. Sinds we dat doen, verbetert haar spreken: ongelofelijk. Zij kan nu zonder schroom in gezelschap zitten, het gesprek volgen en nu en dan op haar manier een verhaaltje doen. Het is zelfs nu gebeurd dat bepaalde personen niet gemerkt hadden dat ze afasie had.

Hoe verliep de informatieverlening in het ziekenhuis?
 

Bij het constateren van de symptomen (verlamming, geen spraak en coma) die optreden bij een "attaque", werd gebeld naar de huisdokter die onmiddellijk een ziekenwagen opriep maar geen enkele informatie gaf. In het ziekenhuis doet men een scan en zegt men alleen dat er geen bloeding was. Men vraagt enkele gegevens over de persoon en men vraagt de toelating om een zogezegde "spoeling" te mogen doen van de hersenen zonder meer uiteg. Eenmaal op intensieve zorgen spreekt de neuroloog noch van een verlamming, noch van een spraakstoornis. Na enkele dagen, eenmaal in de kamer, spreekt de neuroloog over afasie en apraxie zonder te zeggen wat dit betekent. Mijn vrouw verbeef drie maanden in de kliniek. De neuroloog kwam haar een paar maal per week nakijken. Hij lichtte de rechter arm op, liet die vallen en zei dat die verlamd zal zijn voor de rest van haar leven. Het spreken zal misschien gedeeltelijk terugkomen zegt hij. Regelmatig komt men kiné doen, de logopedie is zoals in vele klinieken stiefmoederlijk behandeld. Een logopediste van buiten de kliniek kwam soms als het haar paste wat logopedie geven (intussen is het in de kliniek al veel verbeterd). Na drie maanden mocht ze naar huis in een rolstoel. Op dat ogenblik kon ze zelfs haar naam niet zeggen. Op zoek dan maar naar een logopediste die bij thuis wilt komen, informatie krijgt men niet in de kliniek (ondertussen wel). Van de dokter moet men niet verwachten dat hij meer uitleg zou geven, hij beweerde dat logopedie niet veel ging helpen. Nu dat mijn vrouw na 5 jaar reeds goed spreekt, herinner ik mij wat hij gezegd heeft.

Hoe verliep de revalidatie?

De logopediste die we gekozen hadden, was zeer onderlegd en haar karakter kwam heel goed overeen met dat van mijn vrouw. Ze kwam 4 maal per week een half uur. We zagen onmiddellijk verbetering. Zelf trachtte ik zoveel mogelijk met haar te spreken. Ik zoek veel motivatie voor haar om te spreken. Zij wilde contact met mensen en met veel wilskracht begon ze de mensen vragen te stellen waarop men meestal vriendelijk antwoordde. Ze begon dit te doen met mensen uit het flatgebouw waar we wonen en nadien ook in restaurants, tearooms of op terrassen. Ze leert nieuwe woorden en maakt stilaan meer zinnen. Soms loopt het gesprek uit tot een uur. Mijn vrouw heeft ook de gelegenheid deel te nemen aan groepstherapie onder leiding van een professor in taalstoornissen. Dit bestaat erin dat men samenkomt met 6 à 7 personen met afasie. Ieder heeft een klein verhaal voorbereid dat hij presteert op zijn manier. De anderen haken in en dit gedurende een uur. De motivatie voor die mensen om daar te komen is fantastisch en meteen maken ze vorderingen. Aangezien we geen familie of vrienden hebben die bij ons langs komen gaan we iedere namiddag koffie drinken op een terras of in een tearoom en eenmaal per week gaan we op restaurant. Mijn vrouw spreekt nu goed en kan gerust in een gezelschap luisteren wat er gezegd wordt. Nu en dan komt ze tussen het gesprek op haar manier. Het duurt zelfs een tijd voor bepaalde personen doorhebben dat ze afasie heeft.

Welke tips heb je voor andere familieleden?

• Start zo vroeg mogelijk met logopedie!

• Ga na of de logopedist voldoende ervaring heeft in de behandeling van volwassenen

• Het karakter van de logopediste moet klikken met dat van de persoon met afasie

• Volg zeker de 2 à 4 jaar logopedie die het ziekenfonds terugbetaald!

• Zorg ervoor dat de persoon met afasie niet in een rusthuis belandt, daar zijn vaak geen logopedisten!

• Neem na de periode van terugbetaling ook nog een logopediste voor een paar sessies in de week en betaal dit zelf (indien mogelijk)

• Leg contacten met mensen uit de omgeving van de persoon met afasie en motiveer hen om in interactie te treden met de patiënt!

• Volg groepstherapie!

Hoe zie je de toekomst?

Zolang ik leef, kan alles verdergaan zoals nu. Maar moest er iets met mij gebeuren, ziet haar toekomst er niet zo rooskleurig uit. Daarom hebben we verschillende beslissingen genomen. We hebben een vertrouwenspersoon die we éénmaal per maand laten komen voor 2 uur om alles te vertellen over de administratie van ons gezin. Moest er iets gebeuren, dan zou zij tweemaal per week komen om de briefwisseling na te kijken en de betalingen te doen. Wij zoeken nu een persoon die als gezelschapsdame twee- of driemaal per week in de namiddag bij mijn vrouw zou komen gedurende 2 uur. Ze zou haar vergezellen naar een tearoom om een koffie te drinken. Beide dames krijgen een vergoeding. ‘s Morgens gaat ze verder naar de kinesitherapie en krijgt ze thuis logopedie. Ze dineert in de kliniek. Ze verplaatst zich met het busje van de kliniek.

< terug naar overzicht

Deze website was een project van de Arteveldehogeschool

(Bachelorproef van Sofie Van Ranst, promotor Frank Paemeleire )

en de Vereniging Afasie VZW (promotor Lieve Vercruysse)

contact via levenmetafasie@gmail.com - startpagina: www.levenmetafasie.be